Мехмет Рауф (1875-1931), припаѓа на писателите од Сервет-и Фунун (Ризница на знаењето), литературно движење од крајот на 19 в. кое се одликува со дела пишувани по западни влијанија. Пишувал романи, приказни и драми, но несомнено неговото најубаво дело е романот Септември (Eylül, 1900). Во него писателот им дава тежина на внатрешните светови на своите јунаци. Главната тема на приказната е забранетата љубов помеѓу Неџип и Суат. Неџип е млад човек кој тукушто ги завршил студиите и живее боемски живот. Суат е мажена жена, која се жртувува себеси и својот живот за расположението на нејзиниот сопруг. Авторот го опишува внатрешниот свет на двата главни лика во најсуптилни детали; поради новината што ја внело во турската литература, овој роман се смета за едно од најсјајните дела на Сервет-и Фунун. Јунаците на Рауф се идеализирани, културни и високообразовани личности со западноевропски манири. Во турската литература Мехмет Рауф се смета за прв успешен автор на психолошкиот роман.